Trista malaudia

Trista malaudia !
Dempuei daus mes, los medias e lo poders publics nos coflan emb la gripa aviara. Dise pas que n’i aguessa pas de risque màs fau reconseisser que las responsas aportadas semblan un pauc fòrs proporcions en regard de la menaça. Qu’es vrai que de polet dioxinats en vacha falorda, sens parlar de la pesta porcina, los problemas alimentaris son surtits dempuei longtemps de la bòria per anar se respendre un pauc pertot se chanjan au passatge en vertadiera psicòsa gastronomica.
Pense en particulier aus pauvres polets de bòria labelisats condamnats per lo ministeri a la detension dins los bastiments mentre qu’avem totjorn pas de cas d’animaus malauds de la gripa aviari en França. Los agricultors coma la filiari aviari es en plena crisi, màs quela crisi pareis mai una crisi de nerfs que non pas una crisi deguda ad un vertadier problema sanitari. Lo monde son venguts fòus, espaurits per un enemic invisible que degun n’a vusd e benleu ne veirà d’aqui ad un moment.
Per contre i a dempuei la debuta de l’ivern una autra epidemia, que dise, una pandemia, qu’a tustat a nòstra pòrta. E quela qui a fach pas mau de victimas mòrtas de fred dins la charriera, dins de caravanas o de chabanas de tela e de papier. Quela epidemia s’apela la miseria acompanhada de sa cosina l’abituda. Dins la annada 50 en seguir la mòrt d’una pauvra femna gialada dins la rua, l’abbat Peire aviá menat dins Paris un foliera de monde vengut per cridar non a la miseria. Dempuei la debuta de l’ivern 2005/2006, daus goiassons son mòrts cremats dins daus meschants establiments, mai d’un quinzenat de pauvres son crebats coma de las bestias abandonadas dins las charrieras de França e los restaurants dau cuer vesen lor recòrd de distribucion de repais malurosament enquera batut. E que fasem ? Ren ! Los militants de la charitat se baten coma poden màs l’obsession primiera es enquera e totjorn la guerra a la gripa aviari e non pas a la miseria.
Que sem devengut ? Un pòble que pòt s’abituat a la mòrt de sos citiudans de fam o de fred, sens reagir mai que quò, queu pòble es malaud ? Es malaud de paur, es orfaneu de son devenir. A pus la fòrça de dire la vergonha e de se batre per eschivar l’inacceptable.
Quelas mòrts sabem ben que las podiam empeschar. La França es un país riche que a los mejans de nuirir tots sos enfants. Màs me demanda a l’ora de uei çò que vau enquera una vita. Que fai qu’avem perdut nòstra capacitat a nos levar contre l’injusticia la mai elementari que veu de las gens morir de fam e de fred dins lo país de granda bostifalha e daus susplus alimentari.
Màs qui vai decidar enfin de luchar non pas contre daus dangiers ipòtetics que mantenen las gens dins de las paurs colectivas coma la gripa aviari, màs contre l’enemic vertadier que fai lo mai vergonha a nòstra umanitat, es a dire la miseria.